Το σύνδρομο Guillian Barre είναι μια σπάνια διαταραχή κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος επιτίθεται στα νεύρα. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά από ιατρούς στην Γαλλία το 1859, όμως πήρε το όνομά του από τους ιατρούς Ζωρζ Γκιλαίν και Ζαν Αλεξάντρ Μπαρέ το 1916, που ήταν οι πρώτοι που διέγνωσαν το σύνδρομο ολοκληρωμένα σε δύο ασθενείς στρατιώτες τους.
Ο ασθενής με σύνδρομο Guillian Barre παρουσιάζει μουδιάσματα και αδυναμία στα άκρα, σε χέρια και πόδια. Η αίσθηση αυτή μπορεί ν εξαπλωθεί γρήγορα, παραλύοντας τελικά ολόκληρο το σώμα του ατόμου. Πολλές φορές, η αδυναμία εκδηλώνεται και ως αστάθεια στο περπάτημα. Είναι προοδευτική και μπορεί να επεκταθεί σε άλλα σημεία του σώματος, με δυσκολία σε καθημερινές κινήσεις όπως το γράψιμο, η μεταφορά αντικειμένων και το ανέβασμα της σκάλας. Ενίοτε προσβάλλεται η ούρηση και η αφόδευση ή συνυπάρχει πόνος κυρίως κατά τη νύχτα. Σε πιο βαριές περιπτώσεις, επηρεάζονται τα νεύρα της κατάποσης, της φώνησης και της αναπνοής με αποτέλεσμα συχνά ο ασθενής να πνίγεται με το σάλιο του, να εξασθενεί η φωνή του και να μην μπορεί να αναπνεύσει.
Αναφορικά με τη συχνότητα του συνδρόμου, το Guillian Barre προσβάλλει 1-2 άτομα περίπου ανά 100.000 ανθρώπους. Εμφανίζεται σε κάθε ηλικία, αν και έχει παρατηρηθεί να είναι πιο σπάνιο στα παιδιά. Το σύνδρομο προσβάλει ακόμα και εγκύους θέτοντας την ζωή του εμβρύου σε άμεσο κίνδυνο. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι παράγοντες που πυροδοτούν την εμφάνιση του συνδρόμου. Της εκδήλωσης του φαίνεται να προηγείται συχνά μια λοίμωξη του αναπνευστικού ή άλλοι ιατρικοί παράγοντες όπως χειρουργικές επεμβάσεις, ιώσεις και λοιμώξεις.
Η ακριβής αιτία που προκαλεί το σύνδρομο παραμένει άγνωστη. Τα 2/3 των ασθενών αναφέρουν συμπτώματα μόλυνσης κατά τις 6 βδομάδες που προηγούνται της διάγνωσης. Η μόλυνση από τον ιό Ζίκα έχει συνδεθεί με το σύνδρομο. Επίσης, έχει εμφανιστεί σε ασθενής μετά από την νόσο Covid19.
Η επικινδυνότητα του συνδρόμου είναι μεγάλη, καθιστώντας το μια ύπουλη κατάσταση για την ζωή και καθημερινότητα του ατόμου. Ενδέχεται να απειλήσει τη ζωή εφόσον προσβάλει τους αναπνευστικούς μύες. Ο ασθενής μετά από μακροχρόνια παραμονή σε μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) μπορεί να αναρρώσει με την αδυναμία ή το μούδιασμα να παραμένουν για αρκετούς μήνες μετά.
Σκοπός εν προκειμένω της θεραπείας, τίθεται ο έλεγχος της πορείας της νόσου και η ανακούφιση του ατόμου από τα συναφή συμπτώματα. Το υποστηρικτικό πλαίσιο γύρω από τον ασθενή τον βοηθά να γίνει ξανά αυτόνομος με μεγαλύτερη ταχύτητα. Το 60-80% των ασθενών μπορούν να περπατήσουν ξανά εντός 6 μηνών και αναρρώνουν. Το ποσοστό θνησιμότητας είναι 4-7%. Στο πλαίσιο της υποστηρικτικής αγωγής, το άτομο μπορεί να κάνει μερικές ενέργειες για να διευκολύνει την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής του. Η χορήγηση ενδοφλέβιας ανοσοσφαιρίνης έχει λειτουργήσει προστατευτικά στο παρελθόν για την ενίσχυση των νευρώνων.
Επιπλέον, είναι ωφέλιμο να εφαρμόζεται ψυχοθεραπεία για βελτίωση της συναισθηματικής αντίληψης της συνθήκης αλλά και φυσικοθεραπεία για βελτίωση της κινητικότητας των άκρων.
